να’ρθω να σε βρω μα τις πληγές του κόσμου σφιχτά θα’χω στην αγκαλιά θα με γιατρέψεις; τις τελευταίες ώρες ψάχνω με χέρια σταυρωμένα δεν κάθομαι γράφω για τη ζωή για τις σκιές που περνάνε πλάι μου για τα μάτια που κλαίνε ή χαμογελούν για σένα πολύ με παρεξήγησαν πως κοινά μιλώ ή πάλι που’ναι οι λέξεις μου απλές και λίγες ποτέ το χαρτί δεν με τυράννησε μόνο το δέος, το χρώμα που θα χύσεις τι βότανα κι αρώματα σ’ερωτευμένο σώμα πιότερο τι θα διαλέξεις για ν’αφήσεις θα’ρθω να σε βρω με τις πληγές του κόσμου σφιχτά θα’χω στην αγκαλιά εσύ θα με γιατρέψεις κι εγώ θα γράφω για την άνοιξη τα πέταλα των λουλουδιών στην πρώτη στάλα τα φύλλα του φθινοπώρου τα γαρύφαλλα για τ’άνθη, για τα γιασεμιά για το μεσημέρι το φως τη νύχτα στο χέρι ένα φανάρι για το φιλί για το χαμόγελο και την αγάπη ναύτη, ε ναύτη βαρετούς μας είπανε καλύτερα σιωπή
Ο ποιητής χρεώθηκε να τραγουδάει