Poetry by Stavroula Gatsou ©

αυτοί για το ψωμί —εμείς για το κορμί αυτοί για λευτεριά —εμείς για έρωτα ντίνος χριστιανόπουλος ‘Ενας έρωτας, όταν χρέος έχεις να φτιάξεις τον κόσμο, τρέχοντας στους δρόμους, γεμίζοντας χαρτιά μ’ανεξάντλητες πορείες και αντιστάσεις. Δεν υπάρχει χώρος για δυο χείλια, όταν τρέχεις για ν’αλλάξεις τον κόσμο. Δεν υπάρχει χρόνος όταν πρέπει να αλλάξεις τον κόσμο.  Εξάλλου ο έρωτας; ‘Αδικα περπάτησες τόσα χιλιόμετρα, άδικα ταξίδεψες. Άδικα περιμένεις. Τι περιμένεις; Πλάσμα αδύναμο, μα η ανθρωπότητα με χρειάζεται πιο πολύ από εσένα. Προχωράμε, ενωμένοι, δυνατοί, χρέος έχουμε να φτιάξουμε πάλι τον κόσμο. Η φασαρία που κάνει η πικρή συνήθεια γύρω έχει μουχλιάσει τον τόπο όλο, φέρτε φτυάρια να σκάψουμε πάλι τον κόσμο. Κανείς δεν μου είπε για έρωτα. Να φτιάξεις τον κόσμο φωνάζουν στα παράθυρα, να σκαλίζεις, να σκαλίζεις να γυαλίσει ο πυρήνας, να φύγουν τ’αγκαθιά, να μπολιάσουμε τα παιδιά.  Έναν καινούργιο κόσμο σου λέω. ‘Οπου θα μπορούμε ν’αγαπιόμαστε θαρρώ.

Ξεσπάθωσε σαν είδε όλα τα μαύρα πουλιά να μαζεύονται στο πράσινο χαλί στρωμένο κάποια κυριακή, χρόνια πριν, από λάθος αιτία, για να υλοποιηθούν οράματα μοντερνισμού που όχι μόνο επέλασαν ως κακώς νοούμενη πραγματικότητα αλλά επιπλέον κατεδάφισαν κάθε ελπίδα ανατρέποντας την πάσα αλήθεια. Μετέπειτα, όλα είχαν τον χαρακτήρα του χιονιού και καμία διάσταση ή αντιφατική της τοποθέτηση δεν ήτο επιθυμητή από κανένα πλάσμα.