Poetry by Stavroula Gatsou ©

Ήταν κρύο και ήταν χιόνι. Περπάτησα, μια το ένα χέρι, μια και τα δυο. Μια κηλίδα έπεσε εδώ, μία πιο πέρα, Το αίμα έκανε μετά λίμνη ολόκληρη. Κόκκινο. Από κείνες τις πληγές που κύρηξαν τον πόλεμο στην αυθαιρεσία της αθωότητας, Στάζουν, σαν να ρωτάνε τα ναυτάκια στη στεριά πότε ήταν τελευταία φορά που είδανε θάλασσα.

ήμουν το φεγγάρι πριν σε γνωρίσω. Όταν έψαχναν να το κρύψουν, σηκώθηκα, ύψωσα τη φωνή μου, φώναξα. Μ΄άκουσαν μόνο κάτι πιγκουίνοι στην άκρη της θάλασσας Το σύννεφο έσπασε με φόρα επάνω στ΄ακρογυάλι Κανένας δεν σκέφτηκε, απ’το κρύο, πως ήταν της θάλασσας παιδί και του ανέμου κόρη, να ρθει έστω να το προυπαντήσει. Κι έτσι δεν με πολυαπασχολεί, Συνεχίζω να φλυαρώ με τους πιγκουίνους, Και το σύννεφο που μου΄κανε τόπο να ζεσταίνω το σώμα σου.

Η αράχνη κι από εμένα είπαν είναι πιο τυφλή. Και είπαν κι άλλο, πρόσεξέ την, και πόσο είναι «Τρομερή »! Πως πλέκει τον ιστό της και υφαίνει, και τρώει ότι περνάει από κει. Κάποιους που είδα να περνάνε τύπους προλαβαίνω, με το μικρό λυχνάρι μου τους φώτισα τη γη, μα γίναν πάνω μου καθρέφτες και μπλεχτήκαν, και χώσανε τα μούτρα τους ακόμη πιο βαθιά στη γη. Δεμένοι τώρα και δαρμένοι κλαψουρίζουν, όσο εμείς της Αθηνάς στολίζουμε το υφάδι τη νυχτιά. Ακόμη κι η αράχνη όσο υφαίνει κλαίει για κείνους. Εργάτες όλοι της σιωπής τραγούδι λέμε Τη μέρα θέλοντας να φέρουμε πίσω ξανά.

Κι έτσι συνέχισε το ρολόι να γυρίζει Συνέχισε και το φεγγάρι να βγαίνει μια και μια να κρύβεται, Στα σύννεφα δεν είχε καιρό κανείς να παραβγεί, Πιο φωτεινός, σε μια σκιά ο ήλιος αντηχεί άκομψος, Η αντανάκλαση έγυρε κουρασμένη, Ο καθρέφτης έσπασε και ξέβρασε τα μαζεμένα κάτω από το χαλί νύχια, και κανείς δεν σκέφτηκε να κάμει λίγο χώρο, λίγο να καθαρίσει. Βρυξέλλες, 12.09.011

(βροχούλα) Έπειτα κύλισες, χωρίς θόρυβο, Σε είχα χάσει, τσιπ, τσιπ. Είχες χαθεί, τσιπ, τσιπ, τσιπ, τσιπ, σε είχανε κλέψει, χωρίς ντροπή, σε κόβανε λέπι, λέπι Βροχούλα. Τσιπ, τσιπ, τσιπ. Βρυξέλλες, 08.09.011