Poetry by Stavroula Gatsou ©

Κι αν είχες ποτέ την ευτυχία, πως θα τον έκαμες τον παράδεισο; Δεν θα έκοβες λεμόνια, να ραίνεις τον πόνο, Και την αγάπη να ευωδιάζει; -Αχ, η αγάπη Ελευθερία, κι ελπίδα καμιά Δεν θα του βαζες μια βάρκα, άγνωστη, να κυματίζει στ’ακρογυάλι; Με μιαν άγκυρα αθέατη κι ένα μακρύ σκοινί, ελαφριά και ήσυχη η βάρκα να ζαλίζεται στα κύματα. Δεν θα’βαζες τον ήχο, πανσέληνο και μήνα αύγουστο, με τ’αεράκι του βουνού να σου χαιδεύει το λαιμό; Με μπλέ βελούδινα χάδια στο σώμα, άλλοτε γκρι κι άλλοτε πράσινα, μα πάντα ευγενή, προσεκτικά μαζί σου. Πες μου πως είδες τον παράδεισο; Παρατημένες ενοχές έξω απ’τις πύλες, με λαμπερές ζητωκραυγές; και πάντα νίκες; Αχ, ο παράδεισος είναι στρωμένος με άνθη, πέταλα , που ζήσανε και τώρα δα πεθαίνουν. Πριν απο λίγο κάποια πάτησα. Με χαμόγελο, και δάκρυα, ο παράδεισος. Μια προέκταση της μνήμης ή της σημασίας των στιγμών, παρόντος και μέλλοντος, που όλες τους γραφτηκαν στα φύλλα της καρδιάς μας ασυνείδητα και μας σημάδεψαν. - Σκάνδαλο κανείς να βάζει λέξεις στον παρ

Να κοιμηθούμε πάλι στους δρόμους εκείνης της πόλης, στη γή επάνω, με την όμορφη ατέρμονη βόλτα των στέρεων ασωμάτων πλάι μας, κυκλικά, σαν βελούδινο φιλί, χείλι απαλά σαν το ροδάκινο σα δίνουν. Αυτό που έχω να σου πω, αστεράκι μου, Δεν είδαμε τις σκιές μας στον ήλιο ποτές πως φέγγουν. Στο λιμάνι ατάραχα πως ανεμίζει ένα πανί, αστεράκι μου, δεν είδαμε.απόρησα. Τις ανάσες μας που ήσαν πιο καυτές στον ήλιο της γης, ολόκληρες, φρεσκοκομμένες. Εκείνες δεν φώναξαν.Δεν είπαν τίποτα. Η περιβάλλουσα όραση δεν ανταποκρίθη. Κι εκείνα τα φώτα αστεράκι μου, μέσα στη νύχτα, ήταν χαράματα. Και λες αυγερινέ των δρόμων της πόλης τούτης, συγγνώμη παραστράτησα. Δεν θα το ξανακάνω. Πουλιά και θάμνοι με το κουπί στο χέρι που προσπέλασα, ο ήλιος πριν πέσει τραγούδαγε το τραγούδι της νύχτας, για ότι μας δένει, και ότι στα χέρια του κρατεί με πόθο και δύναμη, ελπίζει. Αστεράκι μου έχει καιρό που δεν είδα σταυροδρόμια. Μα εσύ από τον ουρανό και τα σύννεφα που παίζουνε κι όλο μαλώνουν , Τι ν’ακούσεις, τι να πει

Ελεύθερα πολιορκημένοι Την αφοσίωση στο φως κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει Με διαμαντένιους στεναγμούς και πόνους, Εκεί, στην άλλη πλευρά, ακαμάτηδες αέρηδες τρικύλιζαν στα σύννεφα αστεράκι μου. Στον βυθό του ουρανού που φέγγεις συ αστεράκι μου, Πε μου. Νοσεί η επιδερμίδα της αστάθειας κι έλαμψε -χαραμάδα- αστεράκι μου. Αστεράκι μου, μονολογώ. 29.08.010

‘Επειτα ο χρόνος πέρασε χωρίς να ρωτήσει κανέναν Κάθησε παραδίπλα κρατώντας νωχελικά στο στόμα του ένα λουλούδι Και πιάσαμε κουβέντα για το εφήμερο για το καλοκαίρι, και τι είναι αυτό που μας κρατά στη ζωή. 3.08.010